Swoją postawą pokazała, że określenie „słaba płeć” jest ze wszech miar fałszywe i krzywdzące. Przykład Teresy i jej podobnych osób dobitnie przekonuje o słuszności walki o równouprawnienie podjętej przez kobiety jeszcze w XIX wieku.
Pierwsze wzmianki o jej protoplastach – Tomaszu i Jakubie z Grodna można znaleźć w aktach grodzkich z 1480 r. Teresa Grodzińska w 1918 r. ukończyła Gimnazjum Żeńskie im. Marii Gajl w Radomiu, gdzie działała w harcerstwie, a od 1915 w tajnej Organizacji Młodzieży Narodowej. Szczególnie lubiła zwierzęta, którymi troskliwie się opiekowała. Umiała również świetnie jeździć konno. Była indywidualistką niepoddającą się konwenansom. Wolała ubierać się w perkalowe, kolorowe stroje jak wiejskie dziewczęta niż nosić sukienki jak jej rówieśniczki wychowywane we dworach.
Wiosną 1920 przerwała naukę i podjęła pracę pielęgniarki w Szpitalu Ujazdowskim, a 10 lipca wstąpiła do Wojska Polskiego. Jako sanitariuszka 4. Pułku Piechoty Legionów, podczas walk pod Hrubieszowem wykazała się ogromną wytrwałością i hartem ducha, pracując z ogromnym poświęceniem.
1 września 1920 r. trafiła do niewoli. Na podstawie informacji zebranych przez rodzinę od miejscowej ludności ukazał się iście dramatyczny obraz sytuacji. Teresa Grodzińska, zamknięta w jednej z chałup, musiała bronić swojej czci przed pijanymi żołdakami. Modląc się głośno, broniła się siekierą przez kilka godzin. W rezultacie zabiła dwóch bolszewików. Ostatecznie zginęła w nierównej walce posiekana szablami.
Została pośmiertnie odznaczona Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Teresa Grodzińska to postać pod wieloma względami wyjątkowa. Młoda kobieta pełna zapału oraz ideałów udowodniła, że nie ma rzeczy niemożliwych. W dwudziestoleciu międzywojennym stała się symbolem największego patriotyzmu i poświęcenia dla ojczyzny. Stawiana była w jednym rzędzie z Orlętami Lwowskimi jako wzór dla młodzieży.
Poprzez: ipn.gov.pl