Wenokreatis

Natchnienie jak fala przypływa przynosząc ze sobą wiarę we własne możliwości, pewność siebie. Pobudza wyobraźnię i nadaje sens twórczej pracy. Niestety – również odpływa, pozostawiając po sobie zwątpienie i niepewność.

To trochę jak balansowanie na linie w przekonaniu o swej wartości lub pływanie w pianie z chmur, a zaraz potem spojrzenie w dół, próba skontrolowania, czy to jest możliwe. Dwa odmienne stany świadomości. Czy to typowe dla wszystkich, którzy się zajmują sztuką? Nie mam pojęcia. Ja w każdym razie coś takiego doświadczam i wyznam szczerze, że w sumie to wcale nie takie komfortowe doznanie, i chyba z czasem przechodzące w swoisty nałóg. Upojenie, odlot i zaraz potem pragnienie.

Wenokreatis

Na przyklejonym do kamiennej ściany balkonie,

pośród miękkich rozedrganych cieni,

w mętnej poświacie srebrnego księżyca,

zdaje się, że widzę jeszcze majaczącą postać.

Podejść…?
Zjawisko w mroczne widmo może się odmienić.

Nie.

Odejść…?

A więc lepiej nie drgnąwszy z miejsca,

wpół odwróconym słupem soli zostać

wśród omszałych i wrośniętych równo w grunt

– kamieni.

Każda droga jest prosta, gdy wiedzie do celu.

A cel jest jasny, jeśli w mroku jak pochodnia świeci.

Znajdziesz ścieżkę tajemną wśród zarosłych wielu

i skrzydło drugie niechybnie odszukasz

– rycerzu błędny, zdradzony rumieńcem,

smutny Natanielu.

Zanim glob odepchniesz wiosłem,

nim je w pył przerobi zamknięty w klepsydrze czasu

kornik drukarz…,

i zanim szarfę przypną na twym – z laurów wieńcu,

tenże robak, pokrętnym reliefem wieko sosnowe ozdobi.

Weno!

– Czy wtedy dopiero, głusząc monotonny chrobot,

w cedrowe drzwi – zastukasz?

15022010

Czekanie, czekanie, czekanie… na kolejny przypływ. Ze swego doświadczenia zapewniam, że w tym przypadku żadne dopalacze nie mają tu zastosowania i są zupełnie zbędne J To jakby trochę komponowało się z przesłaniem o ulotności Weny (tę najczęściej określam dużą literą), która nie jest przecież zagwarantowaną stałą motoryczną wartością oddaną w dyspozycję twórcy.

Krzysztof Abrahamowicz

Ikona: Krzysztof Abrahamowicz – „Partita na instrument drewniany” – linoryt