Przy piwku

Dawno nie piłem piwa poza domem. Traf chciał, że zadzwonił kumpel i zaproponował piwo. Dawno się nie widzieliśmy więc nie odmówiłem. Umówiliśmy się z w jednym z pubów na Podzamczu, wiadomo, blisko domu. Musiałem niestety  trochę pokombinować, żeby małżonka zbytnio się nie wściekała. Ważne było, żeby tylko jakoś wyjść, a już po powrocie zawsze coś się wymyśli, według zasady „kocha to wybaczy”.

Najlepszym pretekstem do wyjścia z domu jest zawsze pies, więc „ubrałem” go w obrożę i wyszliśmy. Upiekliśmy dwie pieczenie na jednym ogniu. Pierwsza to oczywiście spacer z psem, czyli jego przyjemność a mój obowiązek. A druga to wypad do pubu, czyli moja przyjemność, w końcu też mi się coś od życia należy. Chciał nie chciał, moja sunia zrozumiała, że dziś spadł na nią obowiązek towarzyszenia mi w pubie. W pubie byliśmy tylko my dwaj i barmanka. Wypiliśmy z kumplem piwo oglądając porażkę Kubota w tenisie i nawet  fajnie nam się rozmawiało o tej naszej komediowej rzeczywistości. Już zbieraliśmy się do wyjścia, kiedy to pokazał się Bartkiewicz. Tak, tak, ten sam, który z takim uwielbieniem zawsze mi „dokucza”. No to fajnie, pomyślałem sobie. Jakieś trzy miesiące temu była podobna sytuacja. Wtedy podszedłem do jego stolika, przywitałem się, po czym nastąpiła wymiana złośliwych uwag.

Ale dziś? niby dlaczego to ja znów mam być bardziej uprzejmy? Ostatnio okazałem uprzejmość, która  uznana została za słabość. No, ale przecież bliźniemu wszystko się wybacza, dlatego podjąłem rozmowę, kiedy Bartkiewicz mnie zaczepił. Spotkanie było suche, pełne obustronnych złośliwości i wzajemnych oskarżeń, ale to pół biedy.

Do napisania tego tekstu niejako zmusiły mnie jego stwierdzenia dotyczące Solidarności i PZPR-u. Krew mi się w żyłach burzy, gdy słyszę takie tezy o PZPR. Oczywiście jemu również, gdy słyszy o „Solidarności”. Dlatego postanowiłem spróbować, w sposób przystępny, wytłumaczyć różnicę między PZPR a Solidarnością. Porównanie dedykuję tym, którzy tego jeszcze nie rozumieją lub spoglądają na świat przez różowe firanki wspaniale zaopatrzonych, specjalnych sklepów dla władz i zasłużonych w czasach PRL-u.

PZPR kontra „Solidarność”

PZPR sprawowała władzę w Polsce od 1945 do 1989 roku i to bez demokratycznego mandatu społecznego. Jedyny mandat jaki miała to „błogosławieństwo” władzy w Moskwie. I nie chodzi tu tylko o słowne błogosławieństwo, ale o bezpośredni udział w podejmowaniu decyzji. Bez zgody „Moskwy” żadna decyzja nie mogła być podjęta, nawet przywódcę PZPR-u wybierano za jej aprobatą. PZPR zgodziła się na to żeby Polska pełniła rolę bufora militarnego w razie konfliktu zbrojnego ZSRR z Europą Zachodnią. Do 1955r. wojska radzieckie stacjonowały w Polsce bez jakiegokolwiek porozumienia, w sumie w Polsce jeszcze w 1989 roku było rozmieszczonych ponad 60 tys. żołnierzy Armii Radzieckiej plus ich rodziny. Po II wojnie światowej stacjonowało w Polsce ponad 300 tys. żołnierzy. Nie będę już pisał o tym ile tysięcy Polaków po 1945r wymordowano za zgodą PZPR-u, jakimi zbrodniarzami okazali się Bierut, Gomułka, Gierek i Jaruzelski – przywódcy PZPR.

PZPR odpowiada również za stan polskiej gospodarki, zacofanej i mocno opóźnionej w rozwoju gospodarczym. Pamiętajmy, że Niemcy, Francja, W. Brytania startowały po II wojnie światowej z wyższego poziomu niż Polska. Jednak 45 lat władzy PZPR-u pozwoliło im zwiększyć wielokrotnie przewagę gospodarczą nad Polską. Takie kraje jak Hiszpania, Grecja, Włochy,  Irlandia, Szkocja czy też Portugalia były  gospodarczo daleko w tyle za Polską, a dziś? Gonimy ich, czy dogonimy? Pewnie za 10 lat zrównamy się z nimi.

Nie będę przypominał jak wyglądały sklepy za rządów PZPR-u, obecność kartek w życiu codziennym prawie na wszystko, rosnąca na dużą skalę korupcja. Pieniądz? Za niego nic nie kupiłeś! Kwitł handel wymienny: ja tobie mięso, ty mi buty, ja tobie meble, ty mi pralkę itd.. itd… Najlepsi byli Ci, którzy mieli wejścia do największej ilości branż. Nie liczyła się wiedza i umiejętności a najważniejsze były znajomości. Jak u plemion pierwotnych. Klasycznym przykładem PZPR-owskiej symboliki PRL-u jest scena w kultowym serialu Alternatywy 4 Stanisława Barei, gdzie towarzysz Jan Winnicki grany przez Janusza Gajosa wręcza talony na „Ładę” (sowieckie auto) prezesowi spółdzielni w zamian za mieszkanie. Kto jak kto, ale Bareja był mistrzem w przedstawianiu polskich realiów  PRL-u. Taka była wtedy rzeczywistość. Byłeś członkiem PZPR-u to miałeś dostęp do większości tzw. „luksusowych”  towarów lub mogłeś liczyć na awans w pracy. Liczyło się wtedy hasło „bierny ale wierny”.

Dziś to właśnie tacy ludzie tęsknią za PRL-em i PZPR-em. Ci, którzy utracili przywileje dostępu do dóbr za głupi donos lub pocałunek w d***ę. Czym wyższy stopień w hierarchii partyjnej PZPR-u, tym większy dostęp do dóbr dla siebie i rodziny, a także dostęp dla dóbr, które następnie  można było rozdać swoim poddanym. „Wierny” dostawał np. talon na samochód dla siebie, ale mógł dać talon np. na telewizor swojemu lojalnemu podwładnemu. Chciałeś dostać szybko mieszkanie, musiałeś należeć do partii, bo ona się za Tobą „wstawiła” i dostawałeś je szybciej od innych rodzin tylko dlatego, że byli bezpartyjni. Byliście młodym, rozwojowym małżeństwem, mogłeś wstąpić do ZMS-u (Związek Młodzieży Socjalistycznej), który miał swoje spółdzielnie mieszkaniowe budujące mieszkania dla swoich członków, oczywiście z pieniędzy zakładów, a nie z pieniędzy spółdzielni. By wstąpić do MO musiałeś należeć do partii a żeby awansować musiałeś dobrze donosić na kolegów. Chciałeś być kierownikiem lub dyrektorem, nie miało znaczenie wykształcenie czy wiedza, liczyła się tylko rekomendacja PZPR-u. Pamiętam, jak dyrektor kopalni w 1982 roku powiedział do mnie tak: „Panie Zbigniewie, przyjąłbym pana do pracy, jest pan dobrym fachowcem, ale sekretarz PZPR-u zdecydowanie się sprzeciwia”. Dziś, ludzie wychwalający PZPR szafują lekko słowami, jak to dobrze było w tamtych czasach, przecież wszyscy mieli pracę, mogli jeździć na wczasy zakładowe prawie za darmo, służba zdrowia była darmowa, przedszkola , żłobki….. miód, po prostu miód i po cholerę ten system upadł? Przecież było tak dobrze.

Nie chcę opisywać, w jakim stanie była służba zdrowia, jaki wskaźnik umieralności był w Polsce, a jedynym dostępnym lekiem na rynku były tabletki z „krzyżykiem”, które doszczętnie rujnowały żołądek i wątrobę. Pamiętam, jak piętnowano tzw. „niebieskie ptaki”. MO w szczególny sposób sprawdzała, czy obywatel jest zatrudniony czy nie legitymując go. Każdy w PRL musiał mieć pieczątkę zakładu w którym pracował, inaczej był „niebieskim ptakiem” i mógł trafić do więzienia za unikanie pracy. Można wyliczać setki anomalii i lizusostwa jakie miały miejsce w PZPR w czasach PRL-u. Sławetne są stwierdzenia typu „Czy się stoi czy się leży na pół litra się należy”. Praca owszem, była, tylko i tak inna waluta obowiązywała w handlu.

PZPR i rządząca przez nią PRL do dziś uznawana jest na całym świecie  za symbol państwa totalitarnego, w którym obywatel był przedmiotem w systemie. Obecnie, ludzie będący członkami PZPR-u, przyznają się do tego raczej z zawstydzeniem. niż z dumą, a ci, którzy piastowali wyższe funkcje w partii, z chęcią wymazaliby to z życiorysu. Natomiast Ci, którzy stracili najwięcej na przemianach w Polsce, oficerowie MO i Wojska Polskiego, sekretarze partyjni w zakładach pracy i ich rodziny będą nam mącić w głowach, jak to za PZPR-u było dobrze, zapominając dodać, ze to IM było dobrze.

No dobra, teraz o Solidarności.

Od czasu jej powstania, nikt z rozkazu Solidarności nie stracił życia, ofiary były raczej po jej stronie. Nikt z jej rozkazu nie poszedł do więzienia mimo, że kilkadziesiąt tysięcy było internowanych a drugie tyle było aresztowanych za udział w demonstracjach, podczas roznoszenia ulotek czy też noszenia tzw. „oporników” w klapach marynarek. To Solidarność doprowadziła do odsunięcia PZPR-owskiej kliki od władzy, a także rozmontowała cały blok komunistyczny. To Solidarność doprowadziła do pluralizmu politycznego w Polsce, dzięki czemu nasz kraj dołączył do starych demokracji europejskich. To Solidarność stworzyła fundamenty do rządzenia państwem przez suwerena. Mimo tych oczywistych prawd, są takie osoby, które ciągle twierdzą, że to Solidarność doprowadziła do bezrobocia, że to Solidarność doprowadziła do likwidacji wielu zakładów pracy w Polsce – choćby przykład z własnego podwórka jak to Solidarność doprowadziła do likwidacji kopalń a Senkowski osobiście je zamykał.

Tym odpornym na rzeczowe argumenty ludziom nikt nie jest niestety w stanie wytłumaczyć czegokolwiek, ponieważ w zdecydowanej większości są to ci „pokrzywdzeni”, którzy utracili wszystkie PRL-owskie  przywileje. Jeśli ktoś przez 40 lat swojego życia dostawał rarytasy tylko dlatego, że był kimś znaczącym np. w MO, to trudno mu się dziwić, że oczernia teraz Solidarność, która mu to odebrała i doprowadziła do normalności. Już kiedyś na swoim blogu wyliczałem i tłumaczyłem kto sprawował władzę w Polsce po 1989 roku. Oczywiście dla pokiereszowanych PZPR-owców, Unia Wolności czy później PO, czy też PiS, ZCHN, ROP Olszewskiego, AWS  to wszystko Solidarność. Ale SLD to już nie PZPR. Do pustej głowy pokrzywdzonego komuszka nie trafia słowo pluralizm. Nie trafia, bo dla niego była zawsze jedna partia. Nie trafia do tej makówki, że w czasie rządów PZPR to wokół Solidarności skupiały się różne nurty polityczne, które dzięki niej miały szanse na istnienie, gwarancje jedności wobec dyktatorskich działań PZPR i zachowania swojej tożsamości. Dopiero pluralizm i wolny kraj dał im szansę samodzielnego funkcjonowania na scenie politycznej.

To nie Solidarność mianowała premierów, prezydentów czy ministrów (jak to za czasów PRL-u czyniła PZPR). To decydował suweren jakim jest naród. Ale dla ciężko myślących i tak to będzie Solidarność. Czy ja gdzieś pisałem, że w latach 1993-97 rządziło w Polsce  PZPR? Nie, rządziło SLD. Czy ja gdzieś pisałem, że prezydentem przez dwie kadencje był przedstawiciel PZPR-u?

Szanuję pluralizm, który dzięki umowie okrągłostołowej dał szanse PZPR-owi przekształcić się w SLD. A szkoda, bo należało najpierw rozliczyć tę partię za krzywdy jakie wyrządziła Polsce i jej obywatelom, a później niech się tworzy postkomunistyczna lewica. I wcale nie chodzi mi o zwykłych członków tej partii ale jej kacyków. I żeby było jasne, nie pochwalam wszystkiego co się działo w Polsce po 1989 roku, nie pochwalam sposobu prywatyzacji wielu zakładów pracy, na co wiele razy dałem dowód działając jako szef solidarności wałbrzyskiej. Wielokrotnie organizowałem strajki, kiedy rządziły partie wywodzące się z opozycji. Ale nie pozwolę pluć na Solidarność, która wyciągnęła nasz kraj ze szponów radzieckich i polskich towarzyszy.

I na koniec o autorytecie Solidarności. Na całym świecie cieszy się Ona wielkim szacunkiem, tylko u nas, u skomuszałych staruszków traktowana jest z pogardą. Dzieci w szkołach uczą się o tym co Polacy zawdzięczają Solidarności, no ale dla pustych głów jest to okłamywanie i otumanianie dzieciaków. Będąc pod koniec dziewięćdziesiątych lat w Stanach Zjednoczonych, wielokrotnie czułem się dumny, ze jestem Polakiem, że brałem bezpośredni udział w tworzeniu Solidarności. Amerykanie słysząc, że jestem z Polski, i to działaczem Solidarności, z dumą przynosili mi wycinki z gazet amerykańskich,  gdzie opisywano dzieje Solidarności czy też wizytę Lecha Wałęsy w ich mieście. Tak, tak, rodowici Amerykanie byli dumni, ze taki człowiek gościł w ich mieście.

A my? My plujemy na swoją historię, a szczególnie żarliwie plują ci , którzy tęsknią za PRL-em, czego przykładem był spotkany przy piwie oficer operacyjny MO. Mimo wszystko sympatyczny facet, ale niestety otumaniony „krzywdą” jaka go spotkała od Solidarności.