Jest 16 kwietnia 2007 roku, a więc 26 lat od wojskowego zamachu stanu w Polsce, jakim w praktyce był tzw. „stan wojenny” z 13 grudnia 1981 roku.
W Katowicach ogłoszony zostaje akt oskarżenia wobec dziewięciu funkcjonariuszy reżimu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej z Wojciechem Jaruzelskim…
Oskarżam Wojciecha Jaruzelskiego syna Władysława i Wandy z domu Zaremba, urodzonego w dniu 6 lipca 1923 r. w Kurowie, zamieszkałego Warszawa ul. Ikara 5, obywatela polskiego, o wykształceniu wyższym, żonatego, ojca dorosłej córki, nie mającego nikogo na utrzymaniu, z zawodu wojskowego, emeryta, pobierającego emeryturę w wysokości około 7 tysięcy złotych netto miesięcznie, nie karanego /k.12456/, przebywającego na wolności, środka zapobiegawczego nie stosowano – o to, że:
- W okresie od 27 marca 1981 roku do 12 grudnia 1981 roku w Warszawie i na terenie Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej będąc funkcjonariuszem państwa komunistycznego jako Prezes Rady Ministrów, Minister Obrony Narodowej oraz I Sekretarz Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej dopuścił się zbrodni komunistycznej polegającej na kierowaniu zorganizowanym związkiem przestępczym o charakterze zbrojnym, w skład którego wchodzili Stanisław Kania, Florian Siwicki, Tadeusz Tuczapski, Czesław Kiszczak i inni, mającym na celu popełnianie przestępstw polegających na pozbawianiu wolności poprzez internowanie i wykonywanie kar pozbawienia wolności orzeczonych za czyny wcześniej niekaralne oraz innych przestępstw przeciwko wolności, a nadto naruszaniu nietykalności cielesnej, tajemnicy korespondencji oraz praw pracowniczych obywateli polskich, głównie skupionych w ruchu społecznym związanym z NSZZ „SOLIDARNOŚĆ”, poprzez nadzorowanie opracowywania projektów aktów normatywnych oraz planów i harmonogramów działań organów władzy, administracji państwowej oraz mediów publicznych dotyczących nielegalnego wprowadzenia stanu wojennego (…);
- w dniu 12 grudnia 1981 r. w Warszawie będąc funkcjonariuszem państwa komunistycznego dopuścił się zbrodni komunistycznej w ten sposób, iż jako Prezes Rady Ministrów, Minister Obrony Narodowej oraz I Sekretarz Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej chcąc aby Członkowie Rady Państwa podjęli działania na szkodę interesu publicznego i prywatnego nakłaniał ich do przekroczenia przysługujących im uprawnień poprzez uchwalenie w czasie trwania sesji Sejmu PRL, wbrew treści art. 31 ust. 1 Konstytucji Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej z dnia 22 lipca 1952 r. (Dz. U. z dnia 21 lipca 1976 r.) dekretów z dnia 12 grudnia 1981 roku: „o stanie wojennym”, „o przekazaniu do właściwości sądów wojskowych spraw o niektóre przestępstwa oraz o zmianie ustroju sądów wojskowych i wojskowych jednostek organizacyjnych Prokuratury Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w czasie obowiązywania stanu wojennego”, „o postępowaniach szczególnych w sprawach o przestępstwa i wykroczenia w czasie obowiązywania stanu wojennego”, „o przebaczeniu i puszczeniu w niepamięć niektórych przestępstw i wykroczeń” oraz podjęcie uchwały z dnia 12 grudnia 1981 roku „w sprawie wprowadzenia stanu wojennego ze względu na bezpieczeństwo państwa” (…);
- w okresie od 13 grudnia 1981 roku do 31 grudnia 1982 roku w Warszawie i na terenie Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej będąc funkcjonariuszem państwa komunistycznego jako Prezes Rady Ministrów, Minister Obrony Narodowej oraz I Sekretarz Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej dopuścił się zbrodni komunistycznej polegającej na kierowaniu związkiem przestępczym o charakterze zbrojnym w skład którego wchodzili Florian Siwicki, Czesław Kiszczak, Tadeusz Tuczapski i inni, mającym na celu popełnianie przestępstw polegających na pozbawianiu wolności poprzez internowanie i wykonywanie kar pozbawienia wolności orzeczonych za czyny wcześniej niekaralne oraz innych przestępstw przeciwko wolności, a nadto naruszaniu nietykalności cielesnej, tajemnicy korespondencji oraz praw pracowniczych obywateli polskich, głównie skupionych w ruchu społecznym związanym z NSZZ „SOLIDARNOŚĆ”, poprzez egzekwowanie wykonywania nielegalnie wydanych dekretów z dnia 12 grudnia 1981 roku: „o stanie wojennym”, „o przekazaniu do właściwości sądów wojskowych spraw o niektóre przestępstwa oraz o zmianie ustroju sądów wojskowych i wojskowych jednostek organizacyjnych Prokuratury Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w czasie obowiązywania stanu wojennego”, „o postępowaniach szczególnych w sprawach o przestępstwa i wykroczenia w czasie obowiązywania stanu wojennego”, „o przebaczeniu i puszczeniu w niepamięć niektórych przestępstw i wykroczeń” oraz podjęcie uchwały z dnia 12 grudnia 1981 roku „w sprawie wprowadzenia stanu wojennego ze względu na bezpieczeństwo państwa” (…).
Ze 163 stron, udostępnionego w domenie publicznej aktu oskarżenia i jego uzasadnienia, dowiadujemy się z drobiazgową dokładnością o faktach bezspornie potwierdzonych w trakcie śledztwa. Zostało ono przeprowadzone przez Oddziałową Komisję Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Katowicach działającą w strukturze Instytutu Pamięci Narodowej. Podpisujący się pod tym dokumentem prokurator Piotr Piątek wskazał w oparciu o twarde dowody, że wprowadzony 13 grudnia 1981 r. „stan wojenny” był w rzeczywistości procesem zainicjowanym wiele miesięcy przed formalnym jego ogłoszeniem i swoimi skutkami sięga po okres znacznie dłuższy, niż tylko jego formalne obowiązywanie.
Od postawienia Wojciechowi Jaruzelskiemu i jego współpracownikom aktu oskarżenia do śmierci komunistycznego dyktatora minęło kolejnych siedem lat. Procedury sądowe, z jednej strony były żmudne ze względu na złożony charakter sprawy, a z drugiej w wyniku splotu okoliczności, przeciągały sprawę w czasie. Katolicki pochówek z honorami państwowymi, z udziałem ówczesnego prezydenta RP Bronisława Komorowskiego oraz byłych prezydentów Lecha Wałęsy i Aleksandra Kwaśniewskiego, zamknęły bezpowrotnie drogę do wydania prawomocnego wyroku.
Jeszcze jeden znamienny szczegół. W ciągu ostatniego roku prokuratorzy Oddziałowych Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu złożyli do Sądu Najwyższego 38 wniosków, które mają doprowadzić do podjęcia przez SN uchwał o możliwości pociągnięcia do odpowiedzialności karnej 25 sędziów i 5 prokuratorów. W tych wnioskach zawarto 108 bezprawnych czynów. Do chwili obecnej Sąd Najwyższy rozpoznał prawomocnie 6 wniosków, z czego 5 zostało uwzględnionych – podano wczoraj w oficjalnym komunikacie Instytutu Pamięci Narodowej dotyczącym zbrodni sądowych popełnionych w konsekwencji stanu wojennego.
Jest 13 grudnia 2022 roku, a więc 41 lat od daty wypowiedzenia wojny Polkom i Polakom. Stan wojenny trwał do 22 lipca 1983 roku.
Od drastycznego ograniczenia wszystkich swobód obywatelskich, poprzez fizyczną i psychiczną przemoc na skalę masową, na internowaniach i emigracji, ciężkich chorobach i śmierci tysięcy obywateli skończywszy, fala dramatycznych i tragicznych konsekwencji dla indywidualnych osób, dla rodzin, dla środowisk społecznych, dla kultury, gospodarki i całego systemu państwa zalała całą Polskę. Po II wojnie światowej nie było w naszym kraju takiej koncentracji jawnej i skrytej, legalizowanej i nielegalnej przemocy i nie było takiej skali zatrzymania energii społecznych, jakich upostaciowieniem stał się Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”.
Z całkowitą pewnością można stwierdzić, że skutki tej oczywistej w znaczeniu etycznym i bezdyskusyjnej od strony prawnej zbrodni odczuwamy nadal. Nie została osądzona, nie zostali skazani sprawcy i wykonawcy. Nie wiemy, ile lat jeszcze upłynie, zanim zabliźni się rana zadana konkretnym osobom, rodzinom i gronom ludzi, wobec których opresja komunistycznego reżimu do dzisiaj – nawet jeśli została wybaczona – nie przestała być niesprawiedliwością, przestępstwem i doświadczeniem okrucieństwa.
Solidarność nie została pokonana. Solidarność nie przestała być tkaniną polskości. Solidarność trwa w nas – w Polkach i Polakach – wbrew wszelkim przeciwnościom natury i zorganizowanym siłom, które w najnowszej historii dewastowały polską ziemię lub dążą do przeorania polskich umysłów i serc – polskiej duszy. Solidarność jest częścią polskiego kodu genetycznego i niech tak zostanie na zawsze.
Krzysztof Kotowicz
Foto i grafiki: ipn.gov.pl / solidarność.org.pl
Video: Norbert "Smoła" Smoliński (autor słów nieznany) - You Tube - Bygdoscy Patrioci
