Jesienne fado – dobrze się słucha w jesienne dni, szczególnie wieczorem… [VIDEO]

W długie jesienne wieczory dobrze mi się słucha fado. Ten rodzaj nostalgicznych pieśni wykonywanych przy dźwiękach gitar potrafi pobudzić wyobraźnię, wywołać dreszcz emocji, wzruszyć…zachwycić.

Fado jest muzyką duszy, żalu, tęsknoty i samotności. Fadista przekazując swoje emocje, w pewien sposób się od nich uwalnia, a my – słuchacze powinniśmy to zrobić razem z nim. Jak już pisałam przed wakacjami, prawdziwi fadistas potrafią oddać uczucia tak sugestywnie, że nawet nie rozumiejąc portugalskiego odczujemy je na własnej skórze.

Korzystając z możliwości, jakie daje You Tube, przygotowałam sobie kilka dni temu małą playlistę na długie jesienne wieczory. Bardzo subiektywną, tym bardziej, że rozpoczyna ją trzech braci Moutinho – być może z najsłynniejszej dziś rodziny mistrzów. Fado mają we krwi i kontynuują rodzinne tradycje.

Camané (Carlos Manuel Moutinho) – jeden z najbardziej rozpoznawalnych i oryginalnych współczesnych śpiewaków fado. Obdarzony elektryzującym głosem o szczególnej barwie, mocnym i delikatnym zarazem. „Ser Aquele” (Fado Menor), słowa: Fernando Pessoa (1888–1935): Jeśli jestem sam, nie chcę być / Jeśli nie jestem, chce być sam / Ostatecznie, chcę zawsze być / Inaczej niż teraz jestem.

Helder Moutinho – wokalista i poeta. To głos o dojrzałym, głębokim i szlachetnym brzmieniu. „Venho de um tempo” – słowa i muzyka Helder Moutinho (album 1987): Przybywam z czasów, gdzie czas nie istniał…

Pedro Moutinho – najmłodszy z braci. Człowiek o aksamitnym głosie, emanującym ciepłem lizbońskiego słońca i delikatnością porannej bryzy. Alfama to najstarsza dzielnica Lizbony, z którą muzyka fado jest nieodłącznie związana Fado „Alfama” w duecie z Mayrą Andreade, słowa: Ary dos Santos, muzyka: Alain Qulman: Alfama nie pachnie fado / Pachnie ludem, samotnością / Pachnie ciszą zranioną / Smakuje smutkiem z chlebem / Alfama nie pachnie fado / Ale nie ma innej piosenki.

Kiedy słucham moich ulubionych fadistas cieszę się, że fado wydostało się z ciasnych i ciemnych lizbońskich tawern pod światła reflektorów. Inaczej pewnie nigdy byśmy się nie „spotkali”.  A w takim towarzystwie nawet jesienna nostalgia jest przyjemnym uczuciem.

Lucyna Cierach

vvena.pl / 2014

foto: pixabay.com