„Czego nie widać” – niekończące się próby, zdesperowani reżyserzy i zdruzgotani aktorzy

Opowieść o teatrze, o niekończących się próbach, zdesperowanych reżyserach i zdruzgotanych aktorach. Michael Frayn rozpisuje komiczną sytuację zmagań trupy teatralnej tuż przed premierą i wyjazdem w długie tournee ze spektaklem.

Widzowie dostają niepowtarzalną okazję zobaczyć od podszewki, jak powstaje teatr. „Czego nie widać” to spektakl w spektaklu, gdzie życie osobiste aktorów przeplata się z życiem postaci, w które się wcielają. Ta trzyaktowa sztuka przenosi publiczność w sam środek bieganiny przed premierą, reżyser Lloyd Dallas (w tej roli Mateusz Flis – jeden z najmłodszych aktorów teatru) stara się doprowadzić do końca trzecią próbę generalną. Śledzimy rodzące się w bólach przedstawienie „co widać”, niestety, aktorom mylą się teksty, scenografia się chwieje, a z drzwi ciągle wypadają klamki. Żeby tego było mało – do głosu dochodzą sprawy sercowe. Sytuacja sceniczna ukazująca próbę teatralną staje się idealną soczewką, przez którą można zobaczyć świat teatru, czy nawet szerzej, mechanizmy rządzące nami wszystkimi.

Paweł Świątek, reżyser o krajowej sławie realizujący zazwyczaj repertuar artystyczny, nie kryje, że dawno nie widział żadnej farsy: – dużym problemem spektakli farsowych jest poziom gry aktorskiej: grepsy, maniery, miny – mówi reżyser. – farsa jako gatunek jest opuszczona przez teatr artystyczny. Zależy nam na pokazaniu, że nie musi być źle grana, że aktorzy mogą bawić się tematami i konwencją, budując ciekawe role, aby przy okazji opowiedzieć coś o nas samych, ludziach teatru.

„Czego nie widać” jest opowieścią o rodzinie teatralnej, o tym, jak pracujemy, jak wygląda życie zza kulis. To niezwykła szansa na zobaczenie w Wałbrzychu farsy uznanej jednogłośnie za jedną z najzabawniejszych. Paweł Świątek wraz z zespołem Szaniawskiego sięga po wymagający gatunek, który nie gościł na scenach Szaniawskiego od ponad 20 lat!